ေတာပန္း

ေတာပန္း

ေက်းလက္ကအရိုင္းစံပယ္

သင္းပ်ံ ႔လို႔ တင့္တိုင္းထည္မို႔

လြမ္းခ်င္တယ္ကြယ္

လွမ္းမယ္လို႔ ၾကံတိုင္း

ဒီလမ္း ဘယ္မွာ မသိသည္မို႔

ထို႔ ပ်ိဳ ႔ ႏွဳတ္ခမ္း….လြမ္းလွတယ္ကြယ္….

ကိုေန(၇.၁၁.၂၀၀၈)

ေအာင္ႏိုင္သူ

ေအာင္ႏိုင္သူ

ခဏေနရင္ငါေၾကြမယ္…

ခဏေနရင္ ျပန္ၿပီးေ၀မယ္…..

ဒါဟာနိယာမတစ္ခုေပါ့….

မာယာမ်ားလား….

မသိနားမလည္လို႔

ေလာကတန္ခိုးနဲ႔

သင္ၾကားမလို႔ပါ….

စမ္းသပ္ကာလ

အစမ္းခန္ ႔ကာလနဲ႔

မိုးေတြ ေဆာင္းေတြသာ

ေျပာင္းေနတယ္….

ေလာင္းကစားပြဲ တစ္ခုထဲက

အံစာတံုး

ခုထက္ထိေတာ့

ၿပံဳးေနတုန္းပဲ….

ကိုေန(၇.၁၁.၂၀၀၈)

ေရးသားခြင့္မျပဳ

ေရးသားခြင့္မျပဳ

ပန္းေတြနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေပါက္ခတ္..
ဓါးသြားထက္ထက္ထည့္ေပးလိုုက္တာလည္း၊
စံုုလံုုးကန္းေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုုးသား….
ရင္ဘတ္ၾကားက ျပံဳးျပ…
ႏံုုျခာျခာညကလည္းလက္ပိုုက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။

ခက္တာကလား..
ေျမဖုုတ္ဘီလူး သီက်ဴးတဲ့
ငရဲေတးမွာမွ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု္ ေဖ်ာ္၀င္..
ေပ်ာ္၀င္လိုု႕ ေန႔မကူးခင္ပဲ
ေမွာင္မိုုက္ခဲ့ျပန္တယ္။

လင္းျခင္း ကင္းတယ္
ေတာက္စား ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္..
တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔
စုုန္းေအာ္သံေတြၾကားမွာပဲ
လမင္းဟာ ေစာင္းအိုုပိုုက္၊
အလြမ္းငိုုက္စိုုက္နဲ႔
ကမာၻေျမကိုု လစ္လ်ဴရႈတယ္..
ငါ့ကိုုလည္းလစ္လ်ဴရႈတယ္။

ၾကယ္တစ္စက္ေတာင္မလင္းတဲ့ေကာင္းကင္
သူျပံဳးတာလည္းငါမျမင္..
ငါျပံဳးတာလည္းသူမျမင္..
တေျမ့ေျမ့ေဆြး…
တေရြ႕ေရြ႕ေ၀းရင္းနဲ႕ပဲ။

ေကာင္မေလးေရ
စာရြက္ျဖဴတစ္ရြက္….
မေရးသားပဲနဲ႕ ညစ္ႏြမ္းသြားမယ္ဆိုုရင္လည္း…..
ငါ......
အစြမ္းကုုန္ညစ္ႏြမ္းပစ္လိုုက္မယ္။

မိုုးၾကယ္

ရည္ရြယ္ကာ

ရည္ရြယ္ကာ

ငါ.........
ဟိုး..က
မိုးတိမ္ေတြရဲ ႔ေနာက္မွာ ပုန္းေနတယ္...

မိုးေရေတြရဲ ႔ ေအာက္မွာ
က်ိဳးေက်ခဲ့ ရတ့ဲ တိမ္ေတြနဲ႔
ေဆာင္းကိုတေန႔ အလွဆင္မလို႔ ေလ...

ကိုေန(၂၀.၁၁.၂၀၀၈)

အမႈိက္

အမႈိက္

က်ဳပ္ကိုုက်ဳပ္ဘာမွန္းေတာင္မသိေတာ့.. ဘယ္လည္းဘာလဲ.. က်ဳပ္ကေကာဘာလည္း…အျမင္မေတာ္ရင္မေနတတ္တာက်ဳပ္အက်င့္… အဲဒါေၾကာင့္ပဲ က်ဳပ္ကိုုယ္က်ဳပ္ေတာင္ျပန္ဖမ္းလိုု႔မမိတာ..က်ဳပ္ကသူလိုုငါလိုုပါပဲ.. လမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္ေပါ့…. မီးပူမတိုုက္ထားတဲ့ ေခါက္ရိုုးက်ိဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ တြန္႕လိမ္လိမ္ျပံဳးျပေနတတ္တဲ့ သူလိုုငါလိုုလမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္ေပါ့… အျမင္မေတာ္ရင္ အျမင္ေတာ္ေအာင္ကိုု လုုပ္လိုုက္ရမွေက်နပ္တာကလား….. အမႈိက္… အဲဒီအမႈိက္ေတြ လမ္းေပၚမွာပြစာၾကဲ.. အျမင္မေတာ္လိုု႕ေကာက္လိုုက္ပါတယ္…. ေရွ႕မွာလည္းတစ္ပံုုတစ္ပင္.. အျမင္မေတာ္တာ.. အျမင္မေတာ္တာ… အမိႈက္ေကာက္ရင္း အမိႈက္ျဖစ္သြားတာကက်ဳပ္.. လမ္းမီးတိုုင္ေအာက္ ငုုတ္တုုတ္အိပ္ခဲ့ရတာက်ဳပ္.. လက္မေဆးပဲ အမိႈက္ပစ္သြားတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ.. လက္မေဆးပဲအမႈိက္ေကာက္တာက်ဳပ္.. မ်က္ႏွာမသစ္ပဲအမိႈက္ပစ္သြားတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ… မ်က္ႏွာမသစ္ပဲ အမႈိက္ေကာက္တာက်ဳပ္..ပစ္ၾကစမ္း.. ဖြလိုုက္ၾကစမ္း… က်ဳပ္ကအျမင္မေတာ္လိုု႕ အမႈိက္ေကာက္ရင္းအမႈိက္ျဖစ္သြားတာ..

ေျပာမယ္ေရာင္းရင္း လမ္းသြားလမ္းလာအခ်င္းခ်င္း..

ဘ၀လမ္းမွာေတာ့ အမႈိက္မဖြမိေစနဲ႕..

အျမင္မေတာ္ေတာင္ က်ဳပ္ေကာက္ေပးလိုု႕မရ..

ဒါေတာ့ သတိခ်ပ္ေစခ်င္…

မိုုးၾကယ္

အခ်ိန္ေပ်ာက္နာရီ

အခ်ိန္ေပ်ာက္နာရီ

နားကိုမလည္ေသးဘူး…

ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို…

ႏွဳတ္ခမ္းအိုေတြမ်ားလား….ငါ့နားမွာ…

လမ္းၾကားအိုမွာ…

ငိုခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းကိုမေျပာပါနဲ႔တဲ့…

ေလညင္းကေတာင္းဆိုတယ္….

အခ်ိန္ကလဲ

ကမ္းကုန္လမ္းကုန္လန္းခဲ့ၿပီးမွေတာင္းပန္….

ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔မ်ားလား…

ေဟာင္းသြားတဲ့လေတြကိုၿပန္ျပန္ေကာက္ရင္း….

ၾကယ္ေတြေမာေနလို႔တဲ့ေလ

ဒီလိုနဲ႔ပဲဲ…မိုးေသာက္ယံကို ၿမန္ျမန္အလွည့္ေပးလိုက္ရတယ္….

ကိုေန

အတိတ္ေကာက္ျခင္း

အတိတ္ေကာက္ျခင္း

ေကာင္းကင္ေတြပြင့္ေနၾကတယ္
အလည္အပတ္လာေရာက္ၿပီးေတာ့
ျပန္ရမွာေပါ့…

မွားခဲ့ခြင့္လႊတ္…
လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း
ခုမွ အာပတ္ေျဖေနရတယ္…

မိုးေတြၿပိဳစ…
ေကာင္းကင္မွက်တဲ့ၾကယ္လို
မွိန္တုတ္တုတ္လင္းေနတဲ့ညေပါ့…

ငါျပန္ေနက်လမ္းက…
ၿပိဳက်သြားလို႔မ်ားလား…
လမ္းမီးတိုင္ေတြအျမင္အာရံုခ်ိဳ ႔တဲ့ေနၾကတာ…

လာမယ္ၾကာမယ္တဲ့
တစ္ဖက္ကမ္းကပန္းခ်ီဆရာ…
ပင္လယ္ျပင္ကိုေဆးျခယ္ေနရလို႔တဲ့ေလ….

ကိုေန

တန္ေဆာင္မုန္းလဘြဲ႕

စိတ္ကူးခြ်န္ခြ်န္ေတြၾကားကအသက္ရွဴသံခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊ဖန္၊ခါး၊စပ္

ေကာင္းကင္တစ္ခုု၏အစ

တစ္ခ်ိဳ႕က ေတာင္ကုုန္းအျမင့္ၾကီးေပၚတက္ လက္မွာလည္းအေတာင္ပံလိုုသစ္ရြက္အၾကီးၾကီးေတြကိုုင္ျပီးခုုန္ခ်ျပီးရင္ေလထဲမွာတစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခပ္ျပီးပ်ံေနၾကတယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေလွကားအရွည္ၾကီးေတြေထာင္ေနၾကတေလွကားေတြကလည္းရွည္လိုုက္တာမ်ားဘယ္ေနရာမွာအဆံုုးသတ္သြားလည္းေတာင္မျမင္ရေတာ့ဘူးတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုုင္ပါးစပ္ကိုုဖြင့္လိုုက္ပိတ္လိုုက္နဲ႕ သမထက်င့္ေနသလိုုလိုု.

ကြ်န္ေတာ္ရုုကၡစိုုးနဲ႕ေတြ႕ျပီးရြာထဲ၀င္လာခဲ့တာပဲဘယ္သြားလိုု႕ဘယ္လာရမွန္းမသထိဗိုုက္ကလည္းစာျပီဟိုုေရွ႕မွာေတာ့လူတစ္ေယာက္သစ္ပင္ေအာက္မွာထိုုင္ျပီးစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနတယ္ထင္ပါ့။ထမင္းဆိုုင္ဘယ္နားမွာမွန္းအဲ့ဒီလူကိုုသြားေမးၾကည့္ရင္ေကာင္းသားဆိုုျပီးကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကိုုသူ႕ဆီဦးတည္လိုုက္ပါတယ္။

‘အဟမ္း..အဟမ္း’
ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာရုုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုု ေခ်ာင္းဆိုုးျပီးအသံေပးလိုုက္ပါတယ္။သူကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ရွိတယ္လိုု႕ေတာင္မထင္ဘူးလက္ထဲကပန္းသီးကိုုဟိုုလွည့္လိုုက္ ဒီလွည့္လိုုက္နဲ႕ေသေသျခာျခာကိုုၾကည့္ေနေတာ့တာသူ႕ၾကည့္ရတာစိတ္မထင္ရင္ပဲထကိုုက္ေတာ့မလုုိလိုုနဲ႕ပန္းသီးကိုုေျပာပါတယ္ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေခ်ာင္းထပ္ဆိုုးလိုုက္တယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားမလားပဲ။
‘အဟမ္း..အဟမ္း…အဟမ္း…ဟဟ…ဟဟဟဟ (အက္ကိုုး ဟုုယူဆပါ)’
ဒီထက္က်ယ္ရင္ေတာ့လိပ္ေခါင္းထြက္ဖိုု႕ပဲရွိေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာဆရာသမားကၾကားသြားျပီးလွည့္ၾကည့္ရွာလိုု႕။

‘ေမာင္ရင္ ကသူစိမ္းထင္တယ္’
ေမးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုုတစ္ခ်က္ေစြၾကည့္တယ္။ ဒီလူ႕ၾကည့္ရတာ ရုုကၡစိုုးေတာ့ဟုုတ္ဟန္မတူဘူးမ်က္စိကခပ္ေစြေစြႏွဖူးကေမာက္ေမာက္ပါးလည္းေတာ္ေတာ္ေဖာင္းတာပါလလား။ထူးျခားတာကေတာ့သူ႕သြား။ေခါလိုုက္တဲ့သြား
ဗ်ာနည္းနည္းေနာေနာေခါတာမဟုုတ္ဘူး။ ေခါတာမွ အေပၚသြားေကာေအာက္သြားပါအျပိဳင္ေခါေနတာ။ အေပၚသြားနဲ႕ေအာက္သြား လက္ခုုပ္တီးလိုု႕ေတာင္
ရတယ္။အဲဒီ ေလာက္ထိေခါတာ။

‘ဟုုတ္တယ္။ ‘
ကြ်န္ေတာ္သူ႕အေမးကိုုခ်က္ျခင္းအေျဖေပးလိုုက္တယ္။
'ေမာင္ရင္ကေခ်ာင္းဆိုုးေနတာလား… ေခ်ာင္းဆိုုးတယ္ဆိုုတာကမာၻေျမၾကီးနဲ႕နည္းေနလိုု႕ ဆိုုးတာ။ ေလထဲမွာသာျပန္ေနလိုုက္ေခ်ာင္းမဆိုုးေတာ့ဘူး…’
သြားသာေခါတယ္ စကားကေတာ့ပီသာဗ်။
‘အာ.. လူပဲေခ်ာင္းဆိုုးတာစမ္းသလားဗ်။ ကမာၻေျမေပၚမွာေနလိုု႕ေခ်ာင္းဆိုုးရတယ္လိုု႕ရွိမလားဗ်။’
‘အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ မင္းငွက္ေတြေခ်ာင္းဆိုုးတာၾကားဘူးလား။ ‘
‘ဟင့္အင္း..’ သူေျပာမွပဲ… ဘယ္လိုုလုုပ္ၾကားဖူးမွာလဲ..
‘ေအးလူေတြလည္း ငွက္ေတြလိုုေလထဲမွာ ပ်ံႏိုုင္တယ္ဆိုုရင္ဘယ္ေခ်ာင္းဆိုုး
ေတာ့မလဲ..’
ကြ်န္ေတာ္ေတာ့သြားျပီထင္တယ္ကိုုယ့္ကိစၥနဲ႕ကိုုယ္ဆိုုေတာ့လည္းသူေျပာတာျငိမ္ျပီးနားေထာင္ေနလိုုက္တယ္သူကေတာ့လက္ထဲကပန္းသီးကိုုစိတ္၀င္တစား
ၾကည့္ေနတုုန္းပဲ။
‘ေမာင္ရင္ နယူတန္ကိုုသိလား’
‘သိတာေပါ့ဗ်။ နာမည္ေက်ာ္ ပုုဂၢိဳလ္ ပဲဟာ.’
‘ေအးနယူတန္ကပန္းသီးတစ္လံုုးကိုုအေျချပဳျပီးကမာၻေျမၾကီးရဲ႕ဆြဲအားကိုုရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္ငါကေတာ့ပန္းသီးတစ္လံုုးကိုုအေျချပဳျပီကမာၻၾကီးရဲ႕ဆြဲအားကိုု
ဘယ္လိုုေလွ်ာ႔ခ်ရင္ေကာင္းမလဲလိုု႕စဥ္းစားေနတာ။ ဆြဲအားေလ်ာ့သြားမွလူေတြေကာင္းကင္မွာပ်ံႏိုုင္ၾကမွာေပါ့ကြာ။ ‘
သြားပါျပီ။ သြားပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အၾကီးအက်ယ္မွားျပီထင္တယ္။ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမလားပဲ ကယ္တင္ရွင္ေပၚလာေပလိုု႕။
‘ကိုုေပါက္တူး ‘
ေအာ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလိုုက္တယ္ ခပ္ညက္ညက္ေလးပဲ။
‘ေတာ္လည္းတစ္ေန႕တစ္ေန႕ဒီပန္းသီးတစ္လံုုးနဲ႕အခ်ိန္ကုုန္ေနတာပဲ။’
‘ဘာမွလည္းျဖစ္မလာေသးဘူး။ ပန္းသီးကိုုခဏထားခဲ့ ဒီမွာေရခ်ိဳးစရာေရမရွိေတာ့ဘူး။ ေရလာဆြဲေပးဦး။’
ဆရာသမားမ်က္ႏွာနည္းနည္းပ်က္သြားတယ္။
‘လုုပ္ျပီစကားေကာင္းေနျပီဆိုုရင္ မိန္းမတိုု႕ကေတာ့လုုပ္ျပီ။ ‘ခပ္တိုုးတိုုးျငီးတြားလိုုက္တယ္။
‘ကဲကဲ ေမာင္ရင္သြားစရာရွိတာသြားေတာ့ ငါလည္းေရသြားဆြဲေပးလိုုက္ဦးမယ္။’
ဆရာသမားကေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ့ထထြက္မယ္လုုပ္..
‘ဟဟ ေနပါဦးဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားကိုုေမးရာရွိလိုု႕ပါ။’
‘ေမးေမး ျမန္ျမန္ေမးကြာ..’
‘ကြ်န္ေတာ့္ကိုုထမင္းဆိုုင္လမ္းညႊန္ေပးပါဗ်ာ။’
‘ေၾသာ္.. ေအး.. ဒီကေနေရွ႕တည့္တည့္ေလွ်ာက္..ျပီးရင္ဘယ္ဘက္ကိုုေကြ႕..’
‘ရြာလယ္လမ္းမၾကီးကိုုေရာက္သြားမယ္။ အဲဒီမွာထမင္းဆိုုင္ေတြမွ အေပါသား…’
‘ေက်းဇူးပဲဗ်ာ.. သြားလိုုက္ဦးမယ္..’
‘ေၾသာ္ဒါနဲ႕.’ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ဒါနဲ႕စကားေၾကာင့္ သူသြားမယ့္ေျခလွမ္းရပ္ျပီးလွည့္ၾကည့္ပါတယ္။
‘နယူတန္က ပန္းသီးတစ္လံုုးေၾကာင့္ကမာၻေျမရဲ႕ဆြဲအားကိုုေတြ႕ရွိသြားတယ္ေနာ္..’
နယူတန္ကိုုၾကားလိုု႕လား. ပန္သီးကိုုၾကားလိုု႕လားေတာ့မသိ သေကာင့္သားမ်က္လံုုး
ေတြအေရာင္လက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းအခြင့္အေရးကိုုလက္လႊတ္မခံပဲ..
‘နယူတန္လိုုပဲ ပန္းသီးကိုုအရင္းျပဳျပီး ဆြဲအားကိုုေတြ႕ရွိသြားတဲ့လူေတြရွိေသးတယ္..’
‘ဟင္ဘယ္သူေတြလည္းကြ.’.
‘အာဒံနဲ႕ဧ၀ေလ..’
‘ဘာ ေအးတင့္နဲ႕ေအာင္၀င္းလား…’
‘အာ..ခင္ဗ်ားကလည္း..အာဒံနဲ႔ဧ၀ပါဗ်..ဘယ္ကလာေအးတင့္နဲ႕ေအာင္၀င္းရမွာလဲ’
‘သူတိုု႕က ပန္းသီးတစ္လံုုးကိုုအရင္းျပဳျပီး အခ်စ္ရဲ႕ဆြဲအားကိုု ေတြ႕ရွိသြားၾကတာဗ်’
‘ေၾသာ္..’
‘မေအာ္နဲ႕ဦး.. ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္..’
‘ဘယ္သူတုုန္းကြ သူကေကာဘာမ်ားေတြ႕ရွိသြားတာလည္း..’
‘သူကေတာ့ ပန္းသီးတစ္လံုုးကုိ အရင္းျပဳျပီး ေရဆြဲအားကိုုေတြ႕ရွိသြားတာဗ်..’
‘သူကဒီရြာကပဲ.. ဟဲဟဲ..’
‘ကဲကဲ သြားလိုုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕.. ‘
ေျပာျပီးျပီးခ်င္းပဲကြ်န္ေတာ္ ထမင္းဆိုုင္ေတြရွိရာထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
‘ဟာဟာ.. ေဟ့ေမာင္ရင္… ဘယ္သူလဲဆိုုတာေျပာသြားဦးေလကြာ..’
သူ႕အေမးကိုုမေျဖပဲ ကြ်န္ေတာ္ လက္ျပျပီး ထြက္လာခဲ့လိုုက္ပါတယ္။ေျဖစရာမလိုုဘူးေလ ကိုုယ့္ဘာသာစဥ္းစားေပါ့.. ဟဲ ဟဲ

---xxx-----xxx--------xxx------xxx---------xxx----

အခန္း(၂)
ဟုုတ္ပါတယ္ဆိုုင္ေတြမွအေပါသားဗ်ာဒါေပမဲ့ထမင္းဆိုုင္မဟုုတ္ဘူးထီဆိုုင္ေတြအေပါင္ဆိုုင္ေတြဘံုုဆိုုင္ေတြစံုုလိုု႕ဗ်ာထမင္းဆိုုင္ဘယ္နားမွာမွန္းေတာင္မသိဘူး။
ဒီလိုုနဲ႕ေလွ်ာက္ရွာလိုုက္တာ ေဟာေတြ႕ပါျပီဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ပန္းတိုု႔၏ဥယ်ာဥ္မွဴးတဲ့။ကြ်န္ေတာ္လည္းဗိုုက္စာျပီဆိုုေတာ့ခပ္သုုတ္သုုတ္၀င္လိုုက္တယ္ထမင္းဆိုုင္တစ္
ဆိုုင္ထဲရွိလိုု႕လားမသိဘူး လူေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေတာ္ေသးတာကလြတ္ေနတဲ့စားပြဲတစ္လံုုးရွိေသးလိုု႕အဲဒီစားပြဲကိုုေကြ႕ပတ္ေရွာင္ရွားျပီးသြားထိုုင္
လိုုက္တယ္… ထိုု္င္ျပီးျပီးခ်င္းပဲ…
‘ဘာသံုုးေဆာင္မလဲရွင္…’
နားထဲမွာခ်ိဳျပီးေအးသြားတာပဲ.. အသံနဲ႔လူနဲ႕လိုုက္ပါေပတယ္..
ပါးမွာသနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး..ညိဳျပာညက္ေလးေပါ့…
‘ေၾသာ္ဘာေတြမ်ားရလဲမသိဘူး..’
ၾကက္သား၊၀က္သား၊ဆိတ္သား၊အမဲႏွပ္၊ပုုဇြန္ဆီျပန္၊ငါးရံ႕အူ၊ငါးသေလာက္၊ငါးေျပမ၊ငါးသလဲထိုး…….
သူရြတ္သြားတာေတြကလလည္းစံုုလိုု႕ဗ်ာ။
‘…. ၊….၊….’
‘ဟုုတ္ကဲ့ရွင့္ ခဏစာင့္ပါေနာ္…’
စားေကာင္းမဲ့ ဟင္းသံုုးေလးမ်ိုဳးနဲ႕ထမင္းမွာလိုုက္တာပါ..
‘ေမာင္ရင္ က သူစိမ္းထင္တယ္..’
‘ဗ်ာ..’
ေကာင္မေလးမလာပဲ လူ၀၀ၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာလိုု႕ကြ်န္ေတာ္ၾသံၾသသြားတယ္။
‘ဦးကဒီဆိုုင္ပိုုင္ရွင္ပါ..’ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲမွာ၀င္ထိုုင္တယ္။
‘သမီးခ်ည္း ၉ ေယာက္ေမြးထားတယ္။ ‘
‘ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ ဆိုုင္နာမည္က လွေနတာကိုုး..’
‘ဒါေပါ့ကြာ သမီးေတြေမြးထားျပီး ထိန္းေက်ာင္းေနရေတာ့ ဒီနာမည္ေလးေပးလိုုက္တာေပါ့ကြာ..’
‘ေၾသာ္..ဒါဆိုုရင္ဦးလည္း ပန္းပါမွာေပါ့ေနာ္…’
‘ေအးေလ.. ပန္းပါလိုု႔လည္း ကေလးေတြ ဒီအရြယ္… အာေဟ့ေကာင္
ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတာလည္း…’
‘ကြ်န္ေတာ္က ဦးနာမည္မွာ ပန္းပါလားလိုု႔ေမးတာပါ… ‘
‘ဥပမာ.. ဦးေရႊပန္းတိုု႔.. ဦးပန္းနာတိုု႔ လို…လိုု…’
‘ေဟ့ေကာင္ ဘာပန္းမွာမပါဘူး.. ငါ့နာမည္က ေဂၚဖီကြ…’
‘အဲဒါနဲ႔မ်ားပန္းမပါဘူးတဲ့.. ေဂၚဖီလည္းပန္းပါပဲဗ်’
ေျပာရင္းဆိုုရင္းမွာထားတာေလးေတြ ေရာက္လာလိုု႕စားမယ္ၾကံရံုုရွိေသး..
‘ေမာင္ရင္က ဒီရြာကိုုဘာလာလုုပ္တာလည္း..’
‘လမ္းၾကံဳလုုိ႔ ၀င္လာတာပါ…’ ထမင္းပြဲေရာက္လာလိုု႔ထင္တယ္။
‘ေၾသာ္…ေမာင္ရင္ဦးကိုုအားမနာနဲ႔စားစား..’
ေျပာေနတာေနာက္က်ေနဦးမယ္..ကြ်န္ေတာ္ကစားေတာင္စားေနျပီ။သူကေတာ့ ေျပာစရာရွိတာဆက္ေျပာေနေတာ့တာပဲ..
‘ဦတိုု႕ရြာေလးကသာယာတယ္ကြ….ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုုင္လည္းေပါတယ္..’‘ဆန္ေရစပါးလည္းၾကြယ္၀တယ္ကြ…’‘ဘံုုဆိုုင္ေတြထီဆိုုင္ေတြအေပါင္ဆိုုင္ေတြ
လည္း ေပါမ်ားတယ္ေနာ္..’
ကြ်န္ေတာ္သူ႕စကားကို စားေနရင္းနဲ႔ျဖတ္ေျပာလိုုက္တာပါ။
‘အန္.. အင္း.. ဒါကဒီလိုုရွိတယ္ကြ..’
‘တိုု႕ရြာက ဘံုုဆိုုင္ေတြ၊ အေပါင္ဆိုုင္ေတြ၊ထီဆိုုင္ေတြကအက်ိဳးတူစီးပြားေရးလုုပ္ေနတာကြ..’
‘ဗ်ာ’… စားေနရင္းနဲ႔ထမင္းလုုပ္ေတာင္ေဘးေခ်ာ္သြားသလိုုပဲ။ဒါေတြကကအက်ိဳးတူစီးပြားေရးတဲ့..
‘ဟုုတ္တယ္… ရြာကလူေတြက ရွိစုုမဲ့စုုေလးေတြကိုု အေပါင္ဆိုုင္မွာ လာေပါင္..ျပီးရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ထီထိုုး..ေဟာ ထီမေပါက္ေတာ့စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဘံုုဆိုုင္ေရာက္..
ထီေပါက္တဲ့သူေတြကလည္း ေပ်ာ္လိုု႔ဆိုုျပီးဘံုုဆိုုင္ေရာက္…ကဲ အက်ိဳးတူစီးပြားေရးမဟုုတ္လိုု႕ ဘာလဲ ေျပာ…’
အခုမွပဲ အက်ိဳးတူစီးပြားေရးကိုုနားလည္လာသလိုုပဲ… ၾကံဳဖူးေပါင္ဗ်ာ..
‘ဟုုတ္ကဲ့..ဟုုတ္ကဲ့…’
‘ေအးကြာ.. ဦးတိုု႕ရြာမွာက ဒါမ်ိဳးေတြသာေပါတယ္.. အႏုုပညာသမားကခပ္ရွားရွားရယ္… ရွားဆိုု ရြာေျမာက္ပိုုင္းက နတ္ကေတာ္ကိုုၾသရယ္ ဦးရာယ္ပဲရွိတာ
ကလား..’
ေျပာျပီးေတာ့ သူ႕ကိုုယ္သူ ေက်နပ္ေနတယ္ထင္ပါ့.. မ်က္ႏွာၾကီးကျပံဳးလိုု႔…
‘ေမာင္ရင္ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုုးတိုု႔ ေဂၚဂင္ တိုု႔ကိုုၾကားဖူးလား..’
‘ၾကားဖူးတာေပါ့ အင္ပ(ရ္)ရွင္းနစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ေတြပဲ ၾကားဖူးတာေပါ့..’
‘ေအးဦးလည္း တစ္ခါတုုန္းက ကုုိယ္ပိုုင္ဟန္နဲ႔ ပန္းခ်ီ………’
‘ေဟ့ ဒီမွာ ပိုုက္ဆံဘယ္ေလာက္က်လည္း…’
၀ိုုင္းတစ္သိ၀ိုုင္းကေငြရွင္းမလိုု႕ လွမ္းေအာ္တာကိုုၾကည့္ျပီး.
‘အာ.. ဒီခေလးမေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလည္း.. ခဏေနာ္ေမာင္ရင္
ဦးေငြသြားသိမ္းလိုုက္ဦးမယ္' ဆိုုျပီးထြက္ခ်သြားေလရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုုင္ေနရင္းဟိုုလိုုက္ၾကည့္ ဒီလိုုက္ၾကည့္ေပါ့။တစ္ေယာက္ထဲဆိုုေတာ့လည္း ဒီလိုုပဲ လိုုက္ၾကည့္ရတာေပါ့ေနာ္..ဟာ.. အထူးအဆန္းပဲ..
နံရံကပ္ေက်ာက္သင္ပုုန္းမွစာတစ္ခ်ိုု႔ေရးထားတယ္သဲသဲကြဲကြဲေတာ့မျမင္ရဘူး..ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ၾကားနာပရေစတဲ့..ေသျခာျမင္ရေအာင္အနည္းကပ္သြားၾကည့္လိုုက္မွပဲ..
‘ေရႊေဂါင္းေျပာင္ ေကာင္းမွေကာင္း ‘တဲ့ေအာက္မွာလည္း အရီးစိန္ ဆိုုပဲ။ တစ္ျခား ေရးထားတာေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ‘မုုန္လာခ်ဥ္ ႏွစ္ဖတ္တြဲ ပ်ိဳကညာ တစ္သက္စြဲ…ကာလသားေခါင္းေမာင္ေမာင္တုုတ္.’ အဲ… မုုန္လာခ်ဥ္ နဲ႔ ပ်ိဳကညာ.. ဘာမွလည္းမဆိုုင္သလိုုပဲ။
‘ဒါေတြက ထမင္းလာစားတဲ့သူေတြကမွတ္ခ်က္ေပးသြားတဲ့ စကားေလးေတြေပါ့ကြာ။’
စကားသံၾကားလိုု႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွဆိုုင္ရွင္ ဦးေဂၚဖီျဖစ္ေနတယ္။
‘ကမာၻေက်ာ္ပန္းပုုဆရာၾကီးမိုုက္ကယ္အိန္ဂ်လိုုရဲ႕ေယာက်ၤားအာဇာနည္ေဒးဗစ္ပန္းပုုရုုပ္ကိုုဖြင့္ပြဲလုုပ္ေတာ့ဖေလာ္ရင့္ျမီဳ႕သားေတြကခ်ီက်ဴးေထာပနာျပဳတဲ့စာ
ေတြကိုုစာရြက္အပိုုင္းေလးေတြမွာေရးျပီးရုုပ္ထုုမွာလာကပ္ထားၾကတယ္။ဦးလည္းအဲဒီယဥ္ေက်းမႈကိုုသေဘာက်လိုု႕ဦးဆိုုင္မွာ ေက်ာက္သင္ပုုန္းေလးကပ္
ထားျပီး ၾကားနာပရေစ လိုု႔ေရးထားလိုုက္တာေပါ့။’ ‘ပထမေတာ့မေရးသြားၾကဘူး။ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကားနာပရေစဆိုုတာဘာလည္းဆိုုလိုု႕ရွင္းျပေတာ့မွ ေရးသြားၾကတာပဲ။ ေမာင္ရင္ေကာေရးသြားပါဦးလား။’
‘ေကာင္းသားပဲ ေရးမယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းဒီယဥ္ေက်းမႈကိုုသေဘာက်တယ္။’
ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႕ေျမျဖဴခဲေကာက္ျပီးေရးလိုုက္ပါတယ္။

၀က္သားရယ္ဆီျပန္..
ပုုဇြန္ငယ္ခပ္ေကြးေကြး..
ေဘာေလာေပၚ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းမွာ
လက္ကုုန္ကာေလြးရသည့္ႏွယ္
ေကာင္းလြန္းသည့္ေၾကာင္း…

ေရွးေခတ္ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလးေရးေပးလိုုက္တယ္။ဆိုုင္ရွင္ကေတာ့ဘာမွမျပာပါဘူး။ကဗ်ာဖတ္ျပီးသေဘာက်ေနတယ္ထင္တယ္။
‘ကဲဦးေရ…စားလိုု႔လည္းျပီးျပီ ေရးလိုု႔လည္းျပီးျပီဆိုုေတာ့ သြားလိုုက္ပါဦးမယ္ဗ်ာ..’
‘ေက်းဇူးပဲ ေမာင္ရာ.. ေနာင္လည္းလာစားပါဦး..’
‘ဟုုတ္ကဲ့..ဟုုတ္ကဲ့..’
ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုုယ့္မွာဘယ္ေရာက္လိုု႔ဘယ္ေပါက္မယ္မသိ..ဒါနဲ႕ပဲသူု႕ကိုုႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာလိုုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္းစထြက္လာကတည္းက ဘယ္ေရာက္လိုု႔ဘယ္ေပါက္မယ္မွန္းမသိဘူး။ရြာတစ္ရြာ၀င္..ျပီးေတာ့လည္းျပန္ထြက္သြားရတာပဲေလ…ေနာင္လည္း
ဘယ္ေရာက္ဦးမယ္မွန္းမသိ..ေသျခာတာေတာ့ခရီးဆံုုးမွာပန္းတိုုင္ရွိတယ္။ပန္းတိုုင္ေရာက္ဖိုု႕ကအသက္ရွဴသံမျပီးဆံုုးသ၍သြားေနရဦးမွာပဲ။

ဒီကမာၻမွာ အသက္ရွဴသံေတြ အေရာင္အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပံုုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕အသက္ရွဴသံေတြက အားပါတယ္။ တက္ၾကြတယ္။
တစ္ခိ်ဳ႕က ေျခာက္ျခားေနတယ္။၀မ္းနည္းေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခါးသက္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လူေတြဟာ လြပ္လပ္စြာစိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရွိတယ္။ ကိုုယ္စိတ္ကူးထားတာေတြကိုုပံုုေဖာ္ခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီလုုိစိတ္ကူးေတြကိုု ပံုုေဖာ္တဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ္တိုု႕
အသက္ရွဴသံေတြမခါးသက္ေနဖိုု႔လိုုတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အဆံုုးတစ္ေနရာမွာတံခါးတစ္ခ်ပ္ကကြ်န္ေတာ္တိုု႕ကိုုဆီးၾကိဳေနမွာပါအဲဒီတံခါးကိုုတြန္းဖြင့္ဖိုု႕အတြက္ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕အသက္ရွဴသံေတြခ်ိဳျမိန္ပါေစလိုု႕….

မိုုးၾကယ္

ေကာင္းကင္ဟစ္တမ္း

မိုးရြာလိုက္
ေနပူလိုက္
တေန႔တေန႔
ရွဴရွိဳက္လိုက္ရတဲ့ ေလေတြ….

ထြက္သြားလိုက္
ျပန္လာလိုက္
ငါ့ေန႔ ေတြလဲ အငိုက္မိေနတာ..
ၾကာၿပီ…

မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္…
တကုပ္ကုပ္နဲ႔…
ရွဳပ္လိုက္ရတဲ့..အလုပ္ေတြ…
ေဆာင္းရာသီေတာင္ေရာက္လာျပန္ၿပီ…

အနားကမရ…
တားျမစ္နယ္ေျမလဲ၀င္လို႔၀င္
ေၾကာင္ေတာင္ကန္းေနတဲ့ ဒီကမာၻ
သာခ်င္တဲ့ “လ” သာ..သာေတာ့ကြာ……

ကိုေန(၀၄.၁၁.၀၈ ၀၀၁၁)