အိုုေဟာင္းခ်ိန္

ရာဇ၀င္တစ္ခုု
ေက်ာက္သားထက္မွာအက္ျပိဳသြားခ်ိန္

အနာတရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရင္ခုုန္သံေတြ
ေတာေျခာက္ခံလိုုက္ရခ်ိန္

နရီရဲ့လက္တံေတြကေတာ့
ေျခြးစက္လက္နဲ႕ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနစဲ..

ပန္းပြင့္ဖိုု႕ေစာင့္စားခဲ့ခ်ိန္
င့ါ မွာအျပစ္မရွိ
ငါ့ မွာဒဏ္ရာမရွိ
ငါ့ မွာအတၱမရွိ
ငါ့ မွာအလြမ္းမရွိ..

ေန၀င္သြားခဲ့ျပီ..
ညေနရီရဲ့ မ်က္စတပစ္မွာပဲ
မိုုးတိမ္ေတြအားလံုုး အေငြ႕ပ်ံခဲ့
ကႏၱာရအျဖစ္ သြပ္သြင္းျမႈပ္ႏွံခဲ့ရတ့ဲ
ငါ့ရင္ခြင္
အခုုေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕
အိမ္ျပန္ခဲ့ျပီ..

မိုုးၾကယ္


ဒီကဗ်ာေလးနွင့္ ၂၀၀၉ခုုႏွစ္ကိုု ထားခဲ့လိုု႕ ၂၀၁၀ခုုႏွစ္အား ၾကိဳဆိုုပါသည္။ မဂၤလာပါ.