သစ္တစ္ပင္ရဲ႕ကားခ်ပ္မ်ား

သစ္တစ္ပင္ရဲ႕ကားခ်ပ္မ်ား

ငါတို႕ရဲ႕ေညာင္းညာေနေသာစိတ္မ်ား
ပခံုုးေပၚထမ္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾက
မနက္ျဖန္ေတြ ေတာေခ်ာက္သလိုုခံစား
ဒိုုင္ခြက္ထဲက အခ်ိန္ေကာင္ရဲ႕
ဟားတိုုက္သံေတာင္ နပ္မမွန္ခဲ့ေတာ့
မနက္စာကိုုလည္း ျဖစ္သလိုုစားခဲ့ေပါ့။

ငါတိုု႕ဟာ ဖားေကာင္ေတြပါ
ဂြ်န္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ေတာ္တီလာဖလတ္ရပ္ကြက္ေအာက္က
ဖားေကာင္ေကာင္ေတြပါ။
ေဆာင္းဦးေပါက္ခ်င္းအတြက္ ၀ိုုင္တပံုုးအတြက္
သံျပိဳင္ေအာ္ရင္း မိုုးေခၚခဲ့ၾကတာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္…
မိုုးမရြာတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္..
အဲသည္လိုုနဲ႕ ကိုုယ့္ေအာ္သံကိုုယ္ေျခာက္ျခား
လန္႕ဖ်ား ဖ်ားခဲ့ၾက။

ဒီကူးနင္းရဲ႕မိန္းမမွာ
ခ်စ္စရာကင္းေနတယ္ဆိုု
ခံစားခဲ့တဲ့အတိုုင္းပဲ ၀တ္ဆင္ၾကည့္ပါလား
အမည္ေပါက္ ပုုလင္းတလံုုးနဲ႕
အဲသည္ ကားခ်ပ္ေတြေအာက္မွာ
အခိုုးတလူလူမႈတ္ထုုတ္
ငါတိုု႕ မိုုးခ်ဳပ္ခဲ့တာပဲ။

အခါးဓါတ္ကလူနဲ႕ တည့္တယ္ဆိုု
အဲလိုုေတြး
ေလာကကလည္း မာယာမ်ားသား..
ငါတိုု႕ဟာလည္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြေပါ့
တခါခါမ်ား ယံုုေထာင္ ေၾကာင္မိေသးတာပဲ
အလ်ားလိုုက္ပဲ တိုုင္းထြာၾကရေအာင္ေပါ့။

ေခတ္ဆိုုတာလည္း ဒီေလာက္ေတာ့စီးမေပါ့
ကိုုယ္ကိုုတုုိင္အလံထူရေအာင္လည္း
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ခုုတ္ထြင္ရွင္းလင္းရ
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ကိုုုုယ္ရည္ေသြးရနဲ႕
လမ္းမ်ားဟာလည္း ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။

မနက္ျဖန္တိုုင္းေတာ့
ဒီေန႕ေလာက္ဘယ္ေသခ်ာႏိုုင္မွာလည္း
ခပ္ေျဖးေျဖးေတြး ေရးေရးေပၚ
သူငယ္ခ်င္းေရ အနာေတာ့ျပည္မမွည့္ေစနဲ႕
မင္းအတြက္ေတာ့
ငါ ကဗ်ာတပုုဒ္ ေလာင္းခ်ပစ္ခဲ့တယ္။

ငါတိုု႕ ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့
ဟင္းလင္းတံခါးမွာ ျမဴေတြသီေနျပီ.
ေပါင္းေတြလည္း ရင့္ေထာ္ေနျပီ.
သံေခ်းတက္ ပတၱာေတြလည္း
သံစံုုျမည္ေနျပီ..
ေျခရာေတြကေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႕
ေျခာက္ကပ္ေနဆဲ…
ၾကယ္ေၾကြေကာင္းကင္ကိုုလည္းေမွ်ာ္ေနဆဲေပါ့..

မင္းရဲ႕ ရာသီအတြက္
အခုုမ်ားဆိုု
တိတ္ဆိတ္ျခင္း မွတ္တိုုင္ေတြခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္
မင္းတေယာက္ ၀မ္းေျမာက္ပါေတာ့ကြာ။

မိုုးၾကယ္

သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းႏႈတ္မဆက္ပဲခြဲခြာသြားေပမဲ့ ငါတိုု႕ရဲ႕ဟင္းလင္းတံခါး ကိုုတခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းျပန္လာေခါက္မယ္ဆိုုတာ ငါယံုုၾကည္ေနပါတယ္။

စိတ္ကူးေတြျမွဳပ္ႏွံ
အိပ္မက္ေတြ ပလပ္ခံရတဲ့
ကမ္းဘားမွာ
ငါ အလံျဖဴတစ္လက္စိုုက္ခဲ့တယ္...

မိုုးၾကယ္