ေလာကဥတုုမွာ
လမ္းေလွ်ာက္လူသား
သံေယာဇဥ္အ၀တ္
ဗလာထီးတည္း
တစ္ခရီးတည္းသြားေနတယ္။
ထီးရြက္ကိုုဖြင့္
ကိုုယ့္ေလွကိုုထိုုး
ေလာကျမစ္ရိုုးမွာ
၀ဲဂယက္ကင္းေ၀း
မုုန္တိုုင္းေအးပါေစ။
ကႏၱာရသစ္ပင္
အထုုပ္အပိုုးျပင္လိုု႕
အိုုေအစစ္မွာသြားပြင့္မယ္တဲ့၊
ထေနာင္းပန္းေလးရဲ႕ရင္ခုုန္သံ
စည္းခ်က္မွန္ေနတယ္။
ခက္လွေခ်ရဲ႕
ေလညွာရယ္
ေျခြရက္တဲ့အခါ
ပင္လံုုးညႊတ္မွ်၀တ္တြားခဲ့ေပါ့။
မနက္ျဖန္သဘက္
ေနထြက္တဲ့အခါ
ႏွင္းဆီေတာမွာ ေျမာရေခ်ရဲ႕။
အိပ္မက္သစ္ပင္
ကၾကိဳးစင္ေတာ့
ပိုုးခ်ည္ညြတ္ကြင္း
သက္ဆင္းရပ။
နာရီဓါတ္စက္
အသက္ဓါတ္ရပ္တဲ့အခါ
အေဟာင္းဆိုုင္ေလးေမွ်ာ္ေနတယ္။
ကံ့ေကာ္၀တ္ဆံ
သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေလးနဲ႕
လွမ္းေခၚတဲ့အခါ
ျပံဳးျပပါေနာ္။
တစ္ၾကိမ္မွားမိ အျပစ္ရွိရင္
အျဖစ္သႏွစ္ အသစ္မျဖစ္ခ်င္
အကြ်န္ ကၽြႏုု္ပ္ အိမ္တြင္းပုုန္းလိုု႔
ကုုပ္ကုုပ္ေလးပဲေနပါ့မယ္။
ခက္လွေခ်ေပါ့
ကဗ်ာရယ္
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုု အေစာပိုုင္းကိုု
ေဆးဆိုုးပန္းရိုုက္ ခဲ့တယ္။
မိုုးၾကယ္
ဤပံုကိုနွိပ္၍ သရဲနီတို႕ေပ်ာ္စံရာသို႕ လည္ပတ္နိုင္သည္
4 comments:
ကိုမိုးၾကယ္ေရ
ကိုယ္႔ဆရာဖြဲ႔လိုက္ရင္ေတာ႔ အလန္းေတြခ်ည္းဘဲ..
ခက္လွေခ်ေပါ့
ကဗ်ာရယ္
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုု အေစာပိုုင္းကိုု
ေဆးဆိုုးပန္းရိုုက္ ခဲ့တယ္။
အဲဒီ႔အပိုဒ္ေလးကို ပိုၾကိဳက္တယ္....
ဆက္လက္ခ်ီတက္..။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ေလးအၾကိဳက္ဆံုးဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆင္အသစ္ေတြနဲ႔
ဆက္စီးၾကတာေပါ႔ .......
ကဗ်ာ လာဖတ္ပါတယ္ဗ်ာ :)
ကၽြန္တာ္ထည့္ထားတဲ့ Blog Link List မွာ ခင္ဗ်ား တို႔
Link ကိုကလစ္ရင္ error ပဲျပေနပါတယ္ ။ (ဆိုးေပစြ)
ဆန္းသစ္လွခ်ည့္လားကိုယ့္ညီေရ..ေကာင္းလုိက္တဲ့ကဗ်ာေလး
Post a Comment