အိတ္ကပ္ထဲမွနံနက္ခင္း

ေလက္ကြ်မ္းစဲ ေလာင္ကြ်မ္းျပီး

စိတ္ခြန္အားမ်ား

ထားခဲ့… ထားခဲ့ပါ။

တစ္ခါတစ္ရံလည္း

ဖိနပ္အျပတ္ႏွင့္လူလံုးျပ

အပူလံုုးၾကြမႈမ်ားအား

လ်စ္လ်ဴရႈတတ္ရမေပါ့။

မီးျပတုုိက္ အတြင္းသား

အလင္းကား ခမ္းနားလွခ်ည့္ရဲ႕။

ပင္လယ္ဆယ္စင္းအျပိဳင္လင္းေအာင္ပ၊

လူ႕စိတ္အတြင္း ျမင္ကြင္းကေတာ့

ခ်ိဳ႕တဲ့လွတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေရ

ခ်စ္သူေရ

လူဆိုုတဲ့လူ မ်က္ႏွာကိုုမီးပူတိုုက္

ရင္ဘတ္မွာသံမိႈရိုုက္ထားတာက

ငါေလ လူပါပဲတဲ့။

မဖံုုးၾကပါနဲ႕

မဖိၾကပါနဲ႕

အာရံုုငါးပါးအတိုုင္းသာလိုုက္ခဲ့ပါ

မျမဲတရားေလးေတ့ာ လက္ကိုုင္ထားခဲ့ေပါ့။

ငါတိုု႕ခရီးအား

နီးသလား၊ ေ၀းသလား

လားလားမွ်မဆိုုင္..

ငါသည္သာ

ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္၊

ေလွာ္ခတ္ရမည္၊

ပ်ံသန္းရမည္။

တိမ္ေတာင္ အေရာင္အဆင္း

အခင္းအက်င္းမ်ားႏွင့္

ငါ့ဘ၀…ငါ့ပံုုရိပ္အား

ခ်ယ္မႈန္း၊ ထုုဆစ္လိုု႕

ငါ့ေခတ္အားရွင္သန္ရေစရဲ႕။

တစ္ရာႏွင့္ငါးဆယ့္သံုုး

အတံုုးအရံုုးလဲသူ

ကဗ်ာႏွင့္ထူမတ္

၀ါေရာ္ခဲ့ျခင္း အခ်ိန္စက္ကြင္းအား

အလင္းေအာက္ ေမႊးျမ

ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လွပျခင္းႏွယ္

ငါ့အား ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ပါျပီ။

မိုုးၾကယ္