မငိုေတာ့ပါ
ငါ မငိုေတာ့ပါ
ေကာင္းကင္ကို ဆြဲခါရမ္းအျပီးမွာ
၀ရုန္း သုန္းကား ထြက္ေျပးသြားတဲ့
တိမ္ဆိုင္ေတြကို မႏႈတ္ဆက္ပါ..
ေျမျပင္က အလ်င္းသင့္သလို လက္ခံမဲ့
ၾကယ္စင္ေတြကို ေငးၾကည့္မေနေတာ့ပါ..
ငါဟာ ေလထဲမွာပါ
ေလထဲမွာ လြင့္ေနတဲ့လူပါ
အျမတ္ႏိုးဆံုး ရင္ခုန္ခဲ့ရတဲ့
ပန္းေလး တစ္ပြင့္အတြက္
အၾကည္ႏူးဆံုး ေတာက္ပခဲ့ရတဲ့
မ်က္နက္၀န္းေလး တစ္စံုအတြက္
အတက္ၾကြဆံုး ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ရတဲ့
ဖ၀ါးႏုႏုေလး ေတြအတြက္
ငါဟာ ေလထဲမွာ လြင့္ေနခဲ့တာပါ…
အေတာင့္တရဆံုး ႏွင္းဆီေလးေရ
ေကာင္းကင္ထဲအထိတိုး၀င္ျပီး
မင္းရန႕ံ ကိုနမ္းရႈိက္ဖို႕ အတြက္
မင္း အျပဳံးခ်ိဳျမ ေလးမ်ား ကမ္းလင့္လွည့္ပါ..
အဲဒီ အျပံဳး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို တြဲခိုလို႕
ငါ..
ငါ.. မင္းရဲ့ အနား ခစားခ်င္လွည့္ပါ့…
ငါဟာ ေလထဲမွာလြင့္ေနတဲ့
ေလထဲက လူပါ။
မိုးၾကယ္
ရောင်နီတွေနဲ့ ဒို့အတူ
-
အဲဒီညခင်းလေးမှာ မန်းလေးကို သတိရ.. မြို့မငြိမ်းကို သတိရ.. တချိန်တည်းမှာ
နာမကျန်းရရှာတဲ့ ဘဝဘဝ တွေကို သတိရ... အဲဒါ လင်းလင်းနဲ့ ချစ်သုဝေတို့ရဲ့
ရောင်နီ ...
3 months ago
3 comments:
ခံစားရတာ လြင္႔လြင္႔ေမ်ာေမ်ာ ..။
Wanna create a poem at least.Feeling is full of my heart. But I have no words.
မိုက္တယ္ဗ်ာ.... :)
Post a Comment