သတိရမိတဲ့ တစ္ခါကငယ္ဘ၀

မိုုးအလင္း
တံခါးဖြင့္တာက အေဖ
စံပယ္ပန္းရနံ႔သင္း..
ဘုုရားပန္းကပ္တဲ့ အေမ..

မုုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ သံုုးက်ပ္
ခပ္နက္နက္ေတြးၾကည့္ေတာ့
အရီးသန္းျမရဲ႕
အိုုးဘဲဥ ကိုုသတိရတယ္..

က်စိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔
လန္ဒန္က တစ္ပြဲ..
လဖၻရည္ဆိုုင္ရွင္ေျပာေတာ့
သူ႕သားက ႏိုုင္ငံျခားမွာဆိုုပဲ..

အခိုုးတစ္လူလူထြက္
လမ္းထိပ္က အေၾကာ္တဲ
အစ္ေမအိုုေၾကာ္တဲ့ အေၾကာ္မ်ား.
ေအးသြားမွပဲ စားေတာ့မယ္။

လက္ကေလးေထာက္
ခါးကေလး ကိုုေကာက္
ညေနရီေတာင္ လမင္းသာတဲ့..
ငါ့တိုု႕ ရပ္ကြက္မွ အပ်ိဳမ်ား..
သနပ္ခါးဆိုုတာေ၀လာေ၀း..

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး…
စကားေတြ ေထြရာေလးပါး..
ႏႈတ္ဆက္စကားက
မဂၤလာပါ ေဆြသဟာ..

ေနကေလးညိဳ မိုုးကေလးျပိဳ..
သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာေတာ့.
ရာသီဥတုုက ကိုုယ့္ဖက္မွာတဲ့..

ဘုုံဆိုုင္တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ျပန္ေတာ့
စားပြဲထိုုးေလးက ဘာေသာက္မလဲအစ္ကိုုတဲ့..
ေဇယ်၀တီကိုု ႏွစ္စိပ္ခြဲ
ပဲျခမ္းသုုတ္နဲ႔၊ အဖြားၾကီးသုုတ္..
ၾကက္ေဂြးေတာက္က အဆီေ၀့လိုု႕။

ညနက္သန္းေခါင္
မအိပ္ပဲထိုုင္ေစာင့္
ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ေဘာလံုုးပြဲမ်ား..
မိုုးကေလးတစ္ျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ဆိုု
ဘြန္ေတာလည္း လိုုက္ေအာ္ခဲ့ေသးတယ္။

အခုုေတာ့လည္း
တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဘူးဆိုုလိုု႕
ေရၾကည္ရာမွာျမက္ႏုုခဲ့ရ..
ငါတိုု႕ရဲ႕ ငယ္ဘ၀
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြကိုု သတိရတယ္။

အခ်ိန္တန္လိုု႔ အိမ္္ျပန္ခဲ့ရရင္
ငါတုုိ႔ဘ၀ေတြ ေလးနက္
တစ္ခ်ိန္က ငယ္ဘ၀
ကဗ်ာေတြထဲမွာထားလိုု႕
မနက္ခင္း ေရာက္ရင္
ငါကိုုယ္တိုုင္ တံခါးဖြင့္ရေတာ့မယ္။

မိုုးၾကယ္