ျမိဳ႕ေဟာင္း

ျမိဳ႕ေဟာင္း

 

တိမ္လိပ္ေတြပ်ံ႕လြင့္ေတာ့လည္း

ျပာျမဲ ျပာစဲေကာင္းကင္ေပါ့၊

ေနအ၀င္ဆိုု စာတင္ေလာက္ေအာင္လည္း

လွခဲ့ ပခဲ့ ညေနေပါ့ေလ။

 

မိုုးေသာက္ထဲက လူးလြန္႔ ႏိုုးၾကြလာတဲ့

ေပတစ္ရာရွည္လမ္းေပါ့

ေပါင္းထုုပ္အျဖဴေတြရယ္

ဂါ၀န္ကားကားေတြရယ္နဲ႔ေလ

လွ်ပ္စစ္တိုုင္ သံုုး၊ေလး တိုုင္ေတာ့

မီးလင္းေသးေပါ့။

 

ေခါင္ေပၚေနၾကတ္ျပီဆိုု

တစ္ရံုုးရံုုး တစ္၀ုုန္း၀ုုန္းနဲ႕

အသက္ရွဴသံေတြ ႏြမ္းလ် ႏံုးခ်ိ၊

အေရျပားလိပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ

မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနတဲ့ ဖ၀ါးေတြနဲ႔

တလွ်ပ္လွ်ပ္ထေနတဲ့ ေနအေရာင္ကိုု

အလ်ားလိုုက္ လက္သင့္ခံထားရတဲ့

လမ္းအိုု လမ္းေဆြး လမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။

 

ေျခာက္ျခားစရာကေတာ့

မ်က္ျမင္မွ မဟုုတ္၊ ျပီးေတာ့

ပတ္၀န္းက်င္ အဆိုုးအညစ္ေတြနဲ႕

ႏိုုးခဲ့ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္

နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ေက်ာေျပာင္ခဲ့ရ

စကားလံုုးအဖုုအထစ္ေတြေၾကာင့္ပဲ

မလန္းမဆန္းနဲ႕ အိုုေဟာင္း၊

ေခါက္ရိုုးလည္းက်ိဳး တန္ဖိုုးလည္းက်

ပ်င္းရိ ခ်ိနဲ႔

ေအာ္.. ရာဇ၀င္ထဲက

ငါ့ျမိဳ႕ ရယ္ေလ။

 

ညေန၀င္ဆိုု

ငါ့သက္ျပင္း ငါမႈတ္ထုုတ္

ေတာင္ဆြယ္ေပၚတင္လိုု႕

ခုုတ္ထစ္ရေခ်ရဲ႕။

 

မိုုးၾကယ္